Rozdział 8

Perspektywa Seleny Po zjedzonej kolacji, która chyba jak na złość tak strasznie się dłużyła, jestem tak zła na matkę że nie mam słów. - Ja, dziękuję. Pójdę na górę. - powiedziałam, wstając. - To ja.. - zaczął Harry, ale mu przerwałam. - Ty zostajesz! Muszę zadzwonić. - dodałam, kiedy wszyscy spojrzeli na mnie dziwnym wzrokiem. Szybko pobiegłam na górę. - Halo? - powiedziała moja najlepsza przyjaciółka Alex. - Cześć, muszę powiedzieć Ci coś ważnego. - zaczęłam niepewnie, nie wiedząc jak zacząć. - No dobra, słucha. Bardzo chcę przyjść na tą imprezę, ale nie mogę. - powiedziałam syzbko, głośno wypuszczając powietrze. - Ale co? Matka ci nie pozwala? Jakoś to załatwimy. - powiedziała Alex, z tą nutką ciekawości w jej głosie. - Nie, tu nie chodzi o nią. Tylko ja.. no cóż muszę zostać w domu z kolegą. - zastanawiałam się jak to racjonalnie wyjaśnić. Jednak nic nie przychodziło mi do głowy. - Ale weź go ze sobą, chyba aż taki zły nie jest? - zaśmiała się Alex. - Nie jest nawet bardzo fajny, ale nie mogę z nim przyjść. - Dlaczego? - po głosie Alex, można wywnioskować że jest zdziwiona. - Kochanie, powiedz koleżance że przyjdziemy na imprezę. - w drzwiach pojawił się Harry. - Miałeś zostać na dolę. - syknęłam przez zęby. - Słyszałam, no to pa. - odezwała się Alex i rozłączyła. Spojrzałam wściekła na Harry'ego. - Dlaczego to zrobiłeś?! Miałeś zostać na dolę! - zaczęłam krzyczeć. - Skarbie, wstydzisz się mnie? - zapytał powoli, zbliżając się do mnie. - Nie mów do mnie skarbie. I nigdzie z tobą nie pójdę! - ponownie uniosłam głos. Jednak kiedy w drzwiach ujrzałam ojca Demi, złapałam Harry'ego za rękę i pociągnęłam do siebie. - Podoba mi się taka nagła, zmiana nastroju. - powiedział mi prosto do ucha. - Zamknij się! - syknęłam przez zęby. - Dzieci, nie chcę wam przeszkadzać, ale Selena mama cię woła. - uśmiechnął się słabo, zmierzył wzrokiem Harry'ego i wyszedł. - Jasne ,już idę. - zaśmiałam się i wyszłam, zostawiając Harry'ego samego w powiedzmy moim pokoju. - Mamo? - zapytałam wchodząc do pokoju. - Selena, skarbie, słuchaj. - powiedziała uśmiechając się i poklepała miejsce obok siebie. Szybko usiadłam na nie. - Więc jak wiesz, wyjeżdżamy. W tym czasie będzie również impreza u Alex. - powiedziała uśmiechając się. - Tak, ale ja.. - nie mogłam skończyć, bo mi przerwała. - Możesz iść. Ale pod jednym warunkiem. - powiedziała. - Mogę? - zapytałam niepewnie. - Jasne, ale z Harrym. - powiedziała, wstając. - Dlaczego? Mamo, nie. - odpowiedziałam. - On jest porządnym facetem, nie zrobi ci krzywdy. Zresztą już go pytałam. - powiedziała i wyszła. - Tak, nie zrobi mi krzywdy.. - powtarzałam na głos. Po chwilowych przemyśleniach, poszłam do swojego pokoju, gdzie zostawiłam Harry'ego. Zaśmiałam się wchodząc, i widząc chłopaka. Niby w tym nic śmiesznego, ale on nie zmienił pozycji, wyglądało to tak, jakby siedział tak samo od jakiś 5 minut i nie kiwnął nawet placem. - Coś się stało. - bardziej powiedział niż zapytał. - Nie? Dlaczego tak sądzisz? - odpowiedziałam, udając zdziwienie. - Widzę to w twoich oczach. - odpowiedział z uśmiechem. - Znasz mnie jeden dzień, nie udawaj że czytasz mi w oczach. - powiedziałam, zgodnie z prawdą. - Może znam cię, o wiele dłużej, niż Ci się wydaje. - powiedział, podchodząc do mnie. Pocałował mnie w policzek, uśmiechnął się. - Dzieci, wychodzimy! - usłyszałam z dołu głos mojej matki. -Ale jak to już państwo jadą? - zapytał Niall, wydawał się być zdziwiony, ale szczęśliwy. - Tak, no to do zobaczenia za kilka dni.- powiedział ojciec Demi. I razem z moją matką wyszli za drzwi. Już bałam się tych 'kilku dni'. Perspektywa Demi - Niall! Czy ty jesteś poważny?! - krzyknęłam i szybko zasłoniłam dłońmi moje oczy, czując jak moje policzki z każdą sekundą stają się bardziej czerwone i gorące. Szybko wybiegłam z pokoju i zeszłam na dół, jednak po chwili się cofłam i wróciłam na górę, wchodząc do mojego pokoju. Gdy znalazłam się już w moim pokoju, nie patrząc na Niall'a podeszłam do szafy i wyjęłam z niej moje dresy oraz podkoszulkę mojego byłego chłopaka Maxa i rzuciłam je w stronę Niall'a. - Ty jesteś naprawdę głupi! Gdyby tak mój tata wszedł do pokoju? Co by sobie pomyślał? Nie mogłeś mnie zapytać czy mam jakieś ciuchy do spania? - krzyknęłam i odwróciłam się w stronę Niall'a, który miał już na sobie ubrane dresy. Uśmiechnął się i podszedł do mnie i po chwili przytulił się do mnie. - Demi, przepraszam. Nie chciałem, na następny raz zabiorę swoje rzeczy, obiecuję. - powiedział i puścił mi oczko i wyszedł z mojego pokoju. - Następnego razu nie będzie. - cicho szepnęłam i wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół i zobaczyłam Selenę, która siedziała na kanapie, a koło niej Harry. - Selena, wychodzę. - powiedziałam i udałam się w stronę drzwi. Gdy miałam już wychodzić, poczułam czyjąść dłoń na moim ramieniu. - Demi, nie idź nigdzie. Pójdziesz ze mną, Harry'm i Niall'em na imprezę do Alex. - powiedziała z delikatnym uśmiechem na twarzy. - Nie, ona mnie nie lubi. - powiedziała i spuściłam głowę na dół. Cicho westchnęłam i wyszłam z domu. Witam was! Przepraszamy, że tak długo nie pisałyśmy rozdziałów, ale szkoła i nauka, sami wiecie... Więc... następny rozdział za 20 komentrazy :D 20 komentarzy- nowy rozdział
http://people-in-london.blogspot.com/