Rozdział 21

Perspektywa Demi

Tak szczerze, to nie wiedziałam, że Londyn może być tak pełny w niedzielę. Według mnie ten dzień powinny być dniem wolnym od pracy. Rodziny powinny się spotkać, porozmawiać, zjeść wspólny obiad, po prosu być razem. Choć czasem wkurza to niektórych, jestem bardzo religijną osobą od śmierci mojej mamy. Nie łatwo jest jednak obudzić się koło osoby, która tak naprawdę już nie żyje, której już nie ma i nigdy już nie będzie, choć wiem, że moja mama jest cały czas przy mnie, wspiera mnie oraz pomaga, zawsze jej za to dziękuję, modląc się za nią. Gdy wychodziłam ze sklepu, po chwili dobiegło do mnie kilku mężczyzn, którzy co chwilkę robili mi zdjęcia. Próbowałam zachowywać się naturalnie i uśmiechałam się do mężczyzn, którzy robili zdjęcia. Poczułam jak ktoś delikatnie dotyka mojego ramienia, odwróciłam głowę na bok i zobaczyłam uśmiechniętego Niall'a, który trzymał w dłoni zakupy. Gdy chciałam ominąć paparazzi, pojawiły się fanki, które zaczęły głośno piszczeć. Stanęłam i spojrzałam na chłopaka, który podał mi zakupy i poszedł w stronę fanek. Przecież Niall ma wielkie studia nagraniowe, może wypromować każdego, nie dziwię się, że fanki tak do niego lecą. W końcu jest bardzo przystojny, nie dziwę im się. Gdy chciałam podnieść torby, usłyszałam głosy kilku fanek, delikatnie podniosłam głowę i spojrzałam na nie, posyłając im ciepły, lecz przyjacielski uśmiech, który odwzajemniły. 

- Czy możemy sobie zrobić z tobą zdjęcie? - spytała blondynka, bliżej podchodząc do mnie. 

- Oczywiście. - uśmiechnęłam się, i objęłam dwie fanki, które stanęły obok mnie. Uśmiechnęłam się i po chwili puściłam dziewczyny, podnosząc torby z zakupami. 

- Dziękuję Ci, jesteś naprawdę bardzo miłą dziewczyną. Niall ma naprawdę cudowną dziewczynę, zazdroszczę Ci. - powiedziała i spuściła głowę w dół. Ukucnęłam przed dziewczyną i podniosłam jej głowę do góry i uśmiechnęłam się. 

- Naprawdę dziękuję Ci za te słowa, jesteś miłą dziewczyną. Nie martw się, na pewno znajdziesz niebawem swojego księcia, który będzie Cie mocno kochał, bardzo mocno. Wiedz, że tobie tego bardzo życzę, Niall również. A teraz leć do niego, powiedz, że Demi chce abyś zrobiła sobie z nim zdjęcie i porozmawiała. - powiedziałam i stanęłam. Naprawdę nie wiedziałam, że będzie tak miło z tymi dziewczynami. Myślałam, że mnie zwyzywają i sobie pójdą, a tu taka miła niespodzianka. Jeśli nawet jakieś fanki Niall'a byłyby dla mnie nie miłe, ja bym była dla nich miła, bo szanuję fanów mojego chłopaka i wiem jak dużo Oni znaczą dla Niego. Podeszłam do blondyna i złapałam jego dłoń. Chłopak wziął torby ode mnie i zaczęliśmy iść w stronę studia tatuażu. Zawsze marzyłam sobie o tatuażu na nadgarstkach. Wiem, że jest to naprawdę bardzo bolesny zabieg, ale w końcu milion osób go przeżyło, więc ja też go przeżyję. Idąc, cały czas szli za nami paparazzi, którzy cały czas robili nam zdjęcia. Pomału zaczynało mnie to już wkurzać, jednak nie chciałam aby było widać tego po mnie i uśmiechnięta szłam koło Niall'a.

- Więc jaki napis sobie robisz na nadgarstkach? - spytał Niall, patrząc na mnie z uśmiechem. 

- Stay Strong. Są to dla mnie ważne, dwa wyrazy bo tak naprawdę to dzięki nim pozbierałam się po śmierci mojej matki. - powiedziałam i spuściłam głowę, gdyż powoli zaczynała boleć mnie głowa od błysków aparatów. 

- Kiedyś mi coś wspominałaś o tym. Chodźmy szybciej, widzę jak się już denerwujesz nimi. Szczerze ja też, i wyobraź sobie, że tak jest codziennie jak gdziekolwiek wyjdę. - powiedział i ze śmiechem i zaczął kręcić głową. Sama się zaśmiałam i już po chwili wraz z moim chłopakiem, weszliśmy do studia tatuażu. Gdy podeszłam do blatu, zobaczyłam niewysoką kobietę, która jak tylko zobaczyła Niall'a, od razu poprosiła go o zdjęcie i autograf. Szczerze to w sercu poczułam wielkie ukłucie, gdy tylko zobaczyłam, jak Niall patrzy na tą kobietę. Odeszłam od nich i podeszłam do wysokiego mężczyzny, który całą rękę miał zasłoniętą bandażami. Delikatnie puknęłam go w ramię i posłałam mu uśmiech. 
- Witam, chciałabym zrobić sobie tatuaż, wie może Pan, gdzie znajdę Pana Brown'a? - spytałam, patrząc w oczy mężczyzny, cały czas się uśmiechając. 
- Tak, to ja. Proszę przejść do lady i pokazać mi rysunek czy zdjęcie obrazu, które mam wytatuować. - powiedział i poszedł za ladą, gdzie wygodnie usiadł na fotelu za biurkiem. Posłusznie wyjęłam zdjęcie i położyłam je na metalowym blacie. Mężczyzna wysunął dłoń po nie i już po chwili miał je w dłoni i uważnie się mu przyglądał. 
- Proszę poczekać, zaraz zrobię szkic. Zajmie mi to tylko 10 minut, tam jest poczekalnia. - powiedział Pan Brown i z uśmiechem na twarzy wskazał mi rządek krzesełek, który znajdował się nad wielkim lustrem, które wisiało na niebieskiej ścianie. Udałam się na wyznaczone miejsce i po chwili wygodnie siedziałam na krześle. Spojrzałam na mojego chłopaka, który cały czas stał i rozmawiał z brunetką. Wtedy to mnie jeszcze bardziej zabolało, nie mogę uwierzyć w to, że On taki jest. Demi, przestań. To jest tylko zwyczajna fanka, może chce z nim porozmawiać o tym, że może śpiewa. Daj sobie spokój. Mój głos w głowie nie dawał mi świętego spokoju, miałam tysiąc myśli na sekundę. Nawet nie zorientowałam się, że minęło już dziesięć minut, a Pan Brown, wołał już mnie, abym usiadła na leżance. Nie bałam się, tylko miałam dziwne uczucie, że to będzie bardzo boleć i popłaczę się, jednak wiem, że taki ból można przetrwać. Usiadłam na leżance i swoje dłonie, położyłam na metalowym stoliczku. Tatuażysta zaczął odkażać mi miejsce, na którym ma się pojawić tatuaż, gdy chciałam się odwrócić, zobaczyłam jak Niall usiadł koło mnie i z uśmiechem na ustach, przyglądał się pracy Pana Brown'a. 
- Rozumiem, że ten tatuaż, ma się znaleźć na górze nadgarstków, tak? - spytał, dalej odkażając miejsce, na którym ma się niedługo znaleźć napis. 
- Tak, nie musi mi Pan mówić, że boli. - zaśmiałam się i  oparłam wygonie głowę, o oparcie leżanki. Gdy usłyszałam jak mężczyzna włącza maszynkę, po moim ciele przebiegły niemiłe dreszcze. Gdy chciałam otworzyć powieki, poczułam ból na nadgarstkach, który z każdą chwilą przeradzał się w silne pieczenie. Próbowałam być silna i nie odczuwać bólu, jednak to za bardzo bolało. Cały czas czułam na sobie wzrok mojego chłopaka, który trzymał moją lewą dłoń. 
*Następny dzień.
Siedziałam z Niall'em na kanapie i oglądaliśmy komedię, która nie była aż taka zabawna, jak uważał Niall. Nadgarstki bardzo mnie nadal bolą, ale jestem dumna, że wytrzymałam i mam go. Jednak żeby mieć taki tatuaż trzeba się nieźle nacierpieć, jak przy każdym, niestety. Spojrzałam na Selenę, która spokojnie siedziała i rozmawiała z Gemmą, siostra Harry'ego. Widać było troszkę po Selenie, że coś jest nie tak, ale nie chciałam jej przeszkadzać w rozmowie i wróciłam do oglądania z Niall'em filmu. 

Perspektywa Seleny:

Tak, więc po 'małym' wypadku w wannie, Harry postanowił że nie zostaniemy dłużej w domu Niall'a. Ponieważ, jak stwierdził, potrzebujemy 'prywatności'. Głównie, dlatego że musieliśmy tam być cicho. A ani ja, ani on nie należymy do ludzi cichych i spokojnych. A więc jestem, pod wielkim domem, któremu przyglądam się z uśmiechem. Weszliśmy powoli do domu, a Harry pociągnął mnie za rękę do sypialni. Wbiegliśmy, tak, to zdecydowanie był bieg, do sypialni. A ja zaczęłam głośno się śmiać widząc łóżko całe w balonach. To było takie słodkie, a zarazem dziwne. Podeszłam wzięłam jednego i zaczęłam się nim bawić, cóż na dworze już ciemno. Nic nie trzeba robić można się zabawić.
- Harry? - zapytałam delikatnie chłopaka, na co usłyszałam ciche 'hm.' A więc postanowiłam mówić dalej.
- Pamiętasz .. - zatrzymałam się w pół zdania, całując chłopaka w usta.
- Na czym stanęło w łazience. - powiedział za mnie Hazz.
- Tak pamiętam. - powiedział i zaczęliśmy się śmiać.

* rano, godzina 11:36

Uśmiechnęłam się, na wspomnienie ostatniej nocy. Cóż to było magiczne, i nie mówię o balonach.
- Dzisiaj przyjdzie moja siostra. - powiedział zaspany Harry, skąd on wie że nie śpię. 

- O której? - zapytałam i usłyszałam jak otwierają się drzwi od mieszkania,  przeklnęłam pod nosem, i zaczeliśmy się szybko i gwałtownie ubierać, przy tym nie mogłam pohamować śmiechu. 

- Cześć Harry, śpiochu. - w drzwiach stanęła bardzo ładna wysoka blondynka. Która widząc mnie w krótkich spodenkach i staniku, trochę się speszyła. Odwróciłam się w stronę Harry'ego, który stał w samych spodniach próbując zapiąć pasek. Zamknęłam oczy i odwróciłam się z powrotem do blondynki.
- Ja poczekam na dole, nie przeszkadzajcie sobie. - wyszła. A my zaczęliśmy się śmiać, boże, jak to musiało głupio wyglądać.
- Pomyśli sobie, że jestem nienormalna.  - powiedziałam ubierając bluzkę na ramiączka.
- Kochanie, ona wie jaki jestem. - powiedział Harry siadając na łóżku koło mnie.
- Co nie znaczy, że ja też taka jestem. Miałam prawo wstać wcześniej i się ubrać.  - powiedziałam wywracając oczami.
- Ja bym ci nigdy nie pozwolił. - zaśmiałam się, a Harry pocałował mnie w głowę, łapiąc za rękę. Zeszliśmy na dół po schodach.
- Jestem Gemma, siostra Hazzy. Przepraszam jeżeli wam w czymś przeszkodziłam czy coś, no bo. - zaczęła dziewczyna, ale Harry jej przerwał.
- Nie, właśnie kończyliśmy. - zaczęłam się śmiać, na mało dobrane słowa chłopaka, co Gemma zrobiła razem ze mną. A Harry raczej nie do końca rozumiał.
- Gemma, to Selena. Moja.. - powiedział niepewnie Harry łapiąc mnie za rękę.
- Jego dziewczyna. - uśmiechnęłam się promiennie.
- Miło mi cię poznać, w sumie to dziwne ostatnią dziewczynę Harry miał jak miał chyba 16 lat. i to było dość śmieszne, bo.. - dziewczyna przerwała, widząc minę Harry'ego. Dlaczego nie dał jej dokończyć. On ma ponad 20 lat, dlaczego ostatnią dziewczynę miał w wieku 16? W głowie miałam wiele pytań. I czekałam wyjścia Gemmy.  Nie przysłuchując się rozmowie.

Mamy już 21 rozdział! Przepraszamy, że tak długo...ale cieszcie się, że jest! Następny w następny wtorek! Pozdrawiam, Mirella i Marta! xx

Zadawać pytania bohaterom: http://ask.fm/ICantLetHimGo