Rozdział 4

* Perspektywa Seleny

Popatrzyłam zdziwionym wzrokiem na odchodzących chłopców. Zaśmiałam się, i ruszyłam na poszukiwania Demi. Pewnie myślicie, 'ale po co?' No właśnie, zależy mi na imprezie u Alex. A jeżeli wrócę bez Demi to mi się nie uda. Przeszłam się po parkingu, zatrzymując się przy aucie ojca Demi. Spojrzałam na zapłakaną dziewczynę, i zrobiło mi się jej trochę szkoda. Nie Selena! Nie! Popatrzyłam na nią i kucnęłam koło niej.
- Hej, wszystko w porządku? - zapytałam.
-A czy wyglądam na osobę, u której wszystko jest w porządku? - odpowiedziała mi. Woow, pyskata. Będę miała kłopoty.
- Słuchaj, ja wiem że to zabrzmi dziwnie. Ale ja muszę to wiedzieć. Czy znałaś tego chłopaka? - tak, musiałam zapytać. Ja nie wiem kto to. I może jestem odważna, ale to był nieznany mi chłopak który wiedział jak mam na imię.
- Ten blondyn? - zapytała niepewnie Demi.
- Tak, on! - wrzasnęłam, cóż za głupie pytanie.
- Nie, nie znałam go. - odpowiedziała po czym wstała.
- Nie dobrze.. - pomyślałam na głos.
- Idziemy? W końcu zależy ci na tej imprezie. - zapytała mnie Demi.
- Tak, tak. Chodźmy. - uśmiechnęłam się, i ruszyłyśmy przed siebie.Szłyśmy w ciszy i spokoju, a kiedy dotarłyśmy obejrzałam się wokoło, i zobaczyłam niedaleko nas Harrego z tym blondynem. O mało co nie zadławiłam się własną śliną, co zauważyła moja mama.
- Czy coś się stało? - zapytała. Spojrzałam na Harrego który uśmiechnął się szeroko pokazując dołeczki, był słodki, ale tajemniczy. Zresztą ja nie szukam teraz chłopaka. Zaśmiałam się sama do siebie.
- Nie mamo wszystko w porządku! - odpowiedziałam, i położyłam się. Spojrzałam na Demi, która również zauważyła chłopców, wyglądała po prostu na przerażoną. A blondyn roześmiał się.

* Perspektywa Demi.

Spojrzałam na Selenę i odgarnęłam grzywkę do tyłu przy czym wychyliłam się do przodu i zobaczyłam, że naprzeciwko nas siedzi ten blondyn i Harry. Cicho westchnęłam i swój wzrok skierowałam na Selenę.
- Więc ten blondyn...jak  wczoraj wracałam do domu on mnie gonił, na początku nie wiedziałam, że to on, ale później sam się do tego przyznał, ale nie wiem o co im chodzi.- powiedziałam i spuściłam głowę do dołu.
- Wiesz, oni często kręcą się przy domu i wczoraj ich widziałam. Codziennie stoją i obserwują dom, zaczynam się bać. - powiedziała Selena i położyła dłonie na twarzy.
Powoli wyciągnęłam dłoń w jej stronę i delikatnie dotknęłam jej ramienia, o dziwo nic nie powiedziała tylko się uśmiechnęła.
- Mam pomysł, co ty na to abyśmy się wybrały na podrywanie? Może dowiemy się kim są i co od nas chcą? - spytała Selena podnosząc brwi do góry i szeroko się uśmiechając.
- Nie to jest naprawdę zły pomysł, naprawdę, a zresztą już musimy wracać. - powiedziałam i wstałam z ręcznika i zaczęłam pakować swoje rzeczy do torby.
- No więc zaraz po plaży jedziemy do twojego domu i zobaczymy czy się pojawią. - powiedziała Selena i wraz ze mną ruszyła w stronę auta. Gdy doszłyśmy już na miejsce, spakowałam wszystkie rzeczy do bagażnika i wraz z Seleną usiadłyśmy na tylne miejsca w samochodzie. Gdy do samochodu wszedł mój tata, spojrzał na nas i się uśmiechnął.
- No i się dogadałyście, mówiłem wam, że będzie dobrze, a wy mnie nie słuchałyście. Jedziecie teraz z nami do cioci Lidli, chciała by zobaczyć Marie, to jak?
- Tato, nie możesz nas podrzucić pod dom? Ja jakoś z Seleną nie mamy za bardzo siły, a do cioci Lidli wybiorę się jutro wraz z Seleną. - spojrzałam na mojego ojca i posłałam mu ciepły uśmiech. Ojciec tylko kiwnął głową i ruszył w stronę naszego domu.
*Godzinę później.
- Demi, nie ma ich do cholery! Zawsze o tej godzinie tu siedzieli, a teraz? - krzyknęła Selena i spojrzała na mnie. Usiadła na łóżku i spuściła głowę.
- Nie denerwuj się, dobra? Może zaraz przyjdą. - powiedziałam i usiadłam koło niej. Gdy chciałam si
chciałam się odezwać usłyszałam dzwonek do drzwi, szybko zbiegłam na dół i otworzyłam drzwi. To co zobaczyłam przeraziło mnie.
- Selena! - krzyknęłam najgłośniej jak umiałam i zaczęłam biec na górę.
Gdy znalazłam się na górze, szybko zamknęłam za sobą drzwi i przekręciłam je na klucz.
- Selena, słuchaj! Musimy uciekać! - krzyknęłam i spojrzałam na przerażoną Selenę.
- Co się stało? - powiedziała i doszła do mnie, łapiąc mnie za ramiona.
- Harry, Niall i jakiś trzech kolesi są u nas w domu, musimy uciekać! - krzyknęłam i zaczęłam płakać. Byłąm przerażona, moje ciało zaczęło bardzo się trząść. Gdy usłyszałam kroki na schodach, szybko pociągnęłam Selenę i wraz z nią szybko zchowałyśmy się pod łóżko. Po chwili drzwi od mojego pokoju wyleciały z zawiasów, a w drzwiach zauważyłam dwie pary męskich butów. Cicho jęknęłam, jednak Selena szybko położyła swoją dłoń na moich ustach.
- Hm, gdzie one się schowały? A miałem taką ochotę na Demi. - usłyszałam głos Nialla. Szybko zamknęłam powieki i powtarzałam sobie w myślach, że to jest tylko zły sen, ze to się nie dzieje naprawdę. Nagle ktoś stanął koło łóżka i zaczął powoli kucać. Nagle Selena zaczęła piszczeć,a po chwili poczułam jak ktoś złapał mnie za nogi i zaczął wyciągać spod łóżka.  Niall szybko popchnął mnie na łóżko i usiadł na mnie okrakiem. Zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Szybko przekręciłam głowę na bok i zobaczyłam jak jakiś dwóch kolesi próbuje rozebrać Selenę, jednak ta się broniła. Niall zaczął całować moją szyję, a później zaczął zjeżdżać coraz niżej, gdy chciał pocałować mnie w usta, szybko się odezwałam.
- Czemu robisz to mi? Dlaczego ja? - spytałam i spojrzałam mu w oczy. Widać było w nich gniew, złość oraz pożądanie.
- Skarbie, to jest teraz nieważne. - powiedział i zaczął całować mnie w usta. Nic już nie mogłam zrobić, odwzajemniałam każdy jego pocałunek.

*Perspektywa Seleny

Zaczęłam głośno piszczeć, sama nie wiem po co to zrobiłam. Teraz nasza kryjówka jest spalona. Zaraz usłyszałam że Demi robi to samo, zaśmiałam się. Spojrzałam w ciemno-zielone oczy Harrego który wyciągnął mnie spod łóżka. Zaśmiałam się ponownie.
-Skarbie i po co to było? - powiedział łagodnie, po czym złapał mnie za tyłek. Pisnęłam cicho, i odtrąciłam jego rękę.
-Nie mów do mnie skarbie, i nie dotykaj mnie!- wrzasnęłam, patrząc na przerażoną Demi.
-Zadziorna, lubię takie. - powiedział Harry, przybliżając się do mnie. Niewiele myśląc po prostu kopnęłam go. Chłopak zgiął się z bólu, po czy szybko podniósł.
-Pożałujesz tego. - rzucił przez zaciśnięte zęby. A żeby wiedział - już żałuję.
-Nie sądzę. - jednak moja duma nie pozwalała mi, na przyznanie się do tego.
- Louis pomóż mi! - krzyknął, za chwilę poczułam zimne dłonie na moich ramionach, to nie był Harry. Domyśliłam się że to był Louis. Trzymał mnie, a Harry próbował zdjąć mi bluzkę. Chciałam krzyczeć, ale zapomniałam że nic mi to nie da.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12 komentarzy = kolejny rozdział. :) Chcieliście dłuższe rozdziały, więc proszę. Na wasze życzenie, ten jest dłuższy. Chciałybyśmy wam podziękować za ponad 1000 wyświetleń. To miłe widzieć że wam się podoba! :) Jeżeli ktoś chciałby być informowany - a nie jest - niech zostawi swojego twittera w komentarzu. Pozdrawiamy autorki! <3